شرط عجیب “پدر”، برای جبهه رفتنِ “پسر”!

وقتی “عقل” به کمک “عشق ” می آید

(خاطره ای درباره شهید علی اسفندیاری)

علی دانش آموز بود…

جسمش پشت میز و نیمکت بود، اما دلش در جبهه!

آنقدر مشتاق رفتن به جبهه بود که چندین بار از مدرسه فرار کرد و به اسم رفتن به مدرسه، به سمت پادگان سپاه کرج رفت!…

پدر؛ معتقد بود پسر 13 ساله اش اول باید به درس و تحصیل بپردازد و دیپلمش را بگیرد،

اما پسر، گوشش به این حرف ها بدهکار نبود…

او می خواست به جای خواندنِ تاریخ، برود تاریخ را بسازد؛ آنگونه که شایستۀ ایران و ایرانی است…

***

روز اعزام، پدر گفت: می بینی که من در حال بازسازی خانه هستم. برادرت هم دست تنهاست. بمان و تو هم کمک کن!

اما علی که بیقرارِ رفتن بود، گفت: پدرجان! من عازمم.

پدر که دید حریف پسر نمی شود، شرط عجیبی برای او گذاشت!

آقا غلام کامیونی پر از آجر را گذاشت جلوی درب حیاط و گفت: برای رفتن، اول باید همۀ این آجرها خالی شود!

علی، زمان زیادی نداشت…

اینجا بود که عقل و عشق به کمک هم آمدند!

راه حلی که به فکر علی رسید، نقشۀ پدر را نقش بر آب کرد!

او رفت و با تعداد زیادی از دوستان همرزمش برگشت…

همه با هم، به سرعت شروع کردند به کار، و تمام بار آجر، ظرف یک ساعت خالی شد.

علی سراغ پدر رفت:

«پدر جان! من به عهدم با شما وفا کردم. اجازه بدهید به عهدی که با خدا و امامم بسته ام هم عمل کنم…»

پدر، تسلیم عشق پسر شد…

(خاطره به نقل از خواهر شهید علی اسفندیاری)

http://www.ali-akbar.ir/1685/شهید-علی-اسفندیاری/