پروتکل های بهداشتی را رعایت می کردند
وقتی که پروتکل های بهداشتی مد نبود!
پای حرف رزمندگان دوران دفاع مقدس که بنشینی، می بینی آنها نه تنها در جنگاوری و دلاوری و شجاعت و حتی نه تنها در عبادت و ایثار و معنویت، مثال‌زدنی بوده اند، بلکه در تمام جنبه ها دقت و همت داشته اند.
جانباز محمدرضا دامرودی می گوید:
رزمنده ها به همه موارد اهمیت می دادند و خودسازی آنها طیف وسیعی از دستورالعملهای دینی را در بر می گرفت. آنها دین را خلاصه در نمازشب و دعا و نیایش نمی دانستند و به جنبه های دیگر هم توجه داشتند.
در بحث رعایت بهداشت هم همینگونه بود. و همینطور در بحث اهمیت به ظاهر …
مثلا اینطور نبود که با خود بگویند “حالا که در منطقه جنگی هستیم، پس بی خیالِ ظاهر!”
نه! آنها در همان وضعیت جنگی هم با سر و وضع مرتب در برابر دیدگان همرزمان خود و همچنین خدای خود، حاضر می شدند. البته در حد امکانات و بضاعت آنجا.
مثلا وقتی لباس خود را می شستند، دو نم که می شد، آن را تا کرده و شب، زیر پتویشان می گذاشتند تا صبح که بیدار شدند، لباس اتوکشیده تحویل بگیرند!…
به خاطر دارم که در وضعیت آموزش آبی – خاکی قبل از عملیات والفجر 8 که صبح تا شب در آب و گل و باتلاق بودیم، شهید علی معروفخانی، شبها مخفیانه پوتین بچه ها را واکس می زد!!! (که البته من به طور کاملا اتفاقی فهمیدم که پوتینهای گلی مان که صبح ها براق و تمیز شده است، کار اوست)
علاوه بر اینکه چادرها شهردار داشتند و شهردار هر روز، کارهای مربوط به آن روز چادر را انجام می داد، خود بچه ها هم در رعایت نظم و انضباط، کوشا بودند. با آن که اغلب نوجوانان و جوانان، بدون حضور مادر، برای کوچکترین کارهایشان هم لنگ می مانند و کوچکترین امور خود را هم به مادر خود حواله می کنند، اما رزمنده ها، به طور خودجوش، خود را ملزم به رعایت نظم می کردند. جعبه های مهمات، حکم کشوی دراور یا گنجه ای را داشت که وسایل شخصی شان را در آن می گذاشتند. جای جعبه ها در چادر، مشخص بود. سلاح ها، مرتب و منظم، از بزرگ به کوچک، انتهای چادر، آویزان می شد. آنها که منظم تر بودند، مقابل ورودی چادرشان، تراورز می گذاشتند تا موقع عبور و مرور، خاک داخل چادر نشود و… مواردی از این قبیل.
عکسهایی خاطره انگیز از رزمندگان گردان علی اکبر علیه السلام، در حین رعایت بهداشت در جبهه…
شما هم اگر عکس یا خاطره‌ای در این باره دارید، از طریق دیدگاه همین مطلب، ارسال نمایید…
