روایت کاظم بصیر

از جشن حنابندان پیش از عملیات کربلای 4

عجیب بود!… یک تشت و مقداری حنا، چنان شور و حالی  ایجاد می کرد که وصف ناشدنی بود…

***

بعد از گذراندن آموزش های سخت غواصی در رود دز و سرمای آذرماه، حالا دیگر معلوم بود که چیزی به شروع عملیات نمانده است. عملیاتی که به نام کربلای 4 نامگذاری شد.

در واپسین روزهای پیش از عملیات، در خانه های مخروبه و ویران خرمشهر مستقر شده بودیم.

برادران خوش‌ذوق و باسلیقه، بساط جشن را راه انداختند! جشن حنابندان!…

برگزاری این جشن، پیش از عملیات، در مناطق عملیاتی بخصوص گردان ما (گردان علی اکبر) سابقه داشت.

***

عده ای از بچه ها که شور و حال خاصی داشتند، جشن حنابندان می گرفتند. سید جمال قریشی موسس حنابندان در گردان علی اکبر بود. حنا را در یک لگن بزرگ درست می کرد و شروع می کرد به شعر خواندن:

حنا حنای مشهده، می بریم کربلا…

حنا حنای آخره، می روی کربلا…

بعد بچه ها یکی یکی می رفتند دست هایشان را فرو می کردند در آن، با این نیت که آماده می شوند برای شهادت. جواد رهبر دهقان رد می شد که دید بچه ها حنابندان گرفته اند. دو دستش را جلو آورد و سید جمال کف هر دو دستش حنا گذاشت.

عجیب بود. بچه ها با یک مقدار حنا که در همه جای دنیا پیدا می شود، چنان مجلس و چنان حال و هوایی برپا می کردند که توصیف ناشدنی بود. انگار آن حنا معنویت خاصی داشت و کسانی که حنا می گذاشتند ایمان داشتند که قرار است تا لحظاتی دیگر به خدا برسند.

بعضی ها بیشتر از بقیه از این قبیل کارها استقبال می کردند. جالب آنکه اکثر آنهایی که اهل حناگذاشتن بودند، طی عملیات های مختلف به شهادت رسیدند. بچه هایی که اغلب جزء شلوغ ها بودند و طی روز، شوخی و خنده ازشان دور نمی شد و شب ها نماز شبشان ترک نمی شد. خود سید جمال قریشی هم به همراه برادران و پسرعموهایش، همگی به فیض شهادت نائل آمدند و شهیدان قریشی نامشان در برقان کرج جاودانه ماند.

شهید سید جمال قریشی

برادران بعد از گذاشتن حنا بر دست و پایشان، برای خشک شدن سریعتر، زیر آفتاب عالمتاب رفته و در گوشه و کنار حیاط خانه های ویران نشستند.

عكاس با تجربه و فعال؛ برادر قرباني هم از اين فرصت نهايت استفاده را نمود و به شکار لحظه ها پرداخت و آن صحنه های زیبا و غیر قابل تکرار را به خوبی ثبت و ضبط کرد.

***

و همه خوب می دانستیم که باید قدر این لحظات را دانست…