گمنام و گمراه

خاطراتی درباره شهید محمد امین پور

به روایت پدر شهید

وقتی خبر شهادت برادرم قربان امین پور آمد، محمد خیلی ناراحتی کرد. مدام گریه می کرد و می گفت: چرا عمو رفت و شهید شد، آنوقت ما اینجا نشسته ایم؟…

آن زمان من در کارخانه پروفیل سازی کار میکردم.

یک روز که مشغول کار بودم، محمد تلفن زد و گفت: می خواهم بروم جبهه

به او گفتم: عموی شهیدت گمنام است. بگذار هروقت او را آوردند، آنوقت تو برو.

محمد گفت: پدرجان! گمنام و گمراه، ماییم. عمو که راهش را پیدا کرد و رفت به سعادت شهادت رسید. ماییم که هنوز راه خودمان را پیدا نکرده ایم.

آن روز وقتی به خانه آمدم، محمد نبود. او راهش را پیدا کرده بود و رفته بود…

او حدود یکماه بعد، به عموی شهیدش پیوست…

***

چند سال بعد از شهادت محمد و احمد، همراه همسرم به سفر حج مشرف شدیم. بعد از انجام مراسم منا، در عرفات بودیم که همسرم پرسید: یعنی می شود اینجا محمد و احمد را ببینیم؟

گفتم: چرا نمیشود. حتما میشود.

حاج خانم به عرفات رفت و من هم که خیلی خسته بودم، کمی خوابیدم تا استراحت مختصری کنم.

گویا وقتی رفته بود عرفات، آنقدر اشک ریخته بود و دعا کرده بود تا عاقبت دو پسر شهیدش را با لباس سفید احرام، مقابل خود دیده بود. با دیدن سیمای نورانی شان بیهوش شده بود و افتاده بود روی زمین.

من خواب بودم که آمدند سراغم و گفتند: حاجی بلند شو که خانمت افتاد و مرد!

فهمیدم چه شده. هراسان خودم را به او رساندم. وقتی به هوش آمد، از او پرسیدم: پسرها را دیدی؟

همسرم گفت: بله

زنی که آنجا بود، گفت: عجب مرد بی خیالی. کاری نمی کند.

گفتم: خانم! میان عاشق و معشوق، رمز و رازی است که شما نمیتوانید آن را درک کنید.

آن زن، خیلی اصرار کرد که رمز آن واقعه را بداند. برایش دیدار مادر شهیدان با پسرهایش را گفتم و زن، منقلب شد…