سری که بی کلاه ماند!…

خاطره مجید رضاییان

درباره عملیات کربلای 8

شانزدهم فروردین بود؛ آماده اعزام به منطقه شلمچه، به منظور انجام عملیات کربلای 8 بودیم.

نماز مغرب و عشا را که خواندیم، سوار کامیون ها شدیم.

بچه های گروهان نصر، سوار کامیون بزرگتر شدند و ما که گروهان فتح بودیم سوار کامیون کوچکتر…

کامیون ما آنقدر نسبت به تعدادمان کوچک بود که جا خیلی کم بود و بچه ها به صورت کاملا فشرده نشسته بودند.

من هم نشسته بودم، کلاهخودم را گذاشته بودم کنارم و مثل بقیه در حال له شدن بودم و آرزو می کردم که هر چه زودتر برسیم.

فضا آنقدر کم بود که وقتی پیاده شدیم دیدم کلاهخودم به دلیل فشاری که به آن وارد شده بود، غُر شده بود و دیگر توی سرم نمی رفت!

سرم بی کلاه ماند!…