کتاب شهدای گردان علی اکبر

سلام و درود و فروتنی به شما جناب مومنی عزیز

من در مقابل عظمت روح شهدا و بزرگیِ دلاورانِ کهنه رزمندگانِ گردان علی اکبر علیه السلام، خود را حتی به اندازه قطره هم نمی بینم.

فقط سعی کردم فکر کردن در مورد اینکه نقل خاطرات موجب ریا می شود یا خیر را کنار بگذارم و هر مشاهداتی که در زمان جنگ داشتم را به نگارش در آورم.

یادم است در سال ۶۵ قبل از پدافندی فاو، در کنار اروند منتظر قایق ها بودیم و در حال استراحت. همرزمان در مورد عملیات والفجر ۸ صحبت می کردند. من چون در آن عملیات نبودم، شنونده بودم. هر کس از نگاه خودش در مورد عملیات و استقرار در جزیره ام الرصاص و جنگیدن هایشان صحبت می کرد بی آنکه قصد ریا داشته باشند. من به آنها گفتم چقدر خوبست این خاطرات را در جایی بنویسید تا ثبت شود. اما بچه ها استقبال نکردند. فهمیدم چرا. از ترس ریا.

 امروز هیچکدام از آنان دیگر نیستند تا خاطراتشان را تعریف کنند و این وظیفه بعهده ماست.

می دانید آنها چه کسانی بودند؟
شهید مسلم اسدی، شهید مجید آرمیون، شهید اصغر کریمی، شهید حسین ظهوریان، شهید منصور مهدی، شهید ابوالقاسم کشمیری و…..

….و امروز ما هستیم و رسالت سنگینِ نقل و ثبتِ خاطرات و حال و هوای آن روزگاران و انتقال آن به نسل فعلی.

فراموش نمی کنیم که آن قطعه از تاریخ پر حادثه و مملو از ایثارگری و شجاعت های جوانان این مرز و بوم، یک قطعه از تاریخ پر بار و فراموش نشدنی این دیار است و ما و شما و همه ما (اعضای این گروه) وظیفه داریم به هر نحو ممکن بگوئیم و نقل کنیم که چرا نباید خاطرات آن دوران فراموش شود و چرا باید و حتماً ثبت شود.

فراموش نکنیم ممکن است برخی خاطراتِ حتی کوتاه که در ذهن رزمندگان است سرشار از زیبایی، درس، تاریخ و نکات مهم باشد.

مگر نمی دانیم، دستمایه بسیاری از فیلم های موفق جهان در مورد جنگ هایشان که جوایز زیادی هم دریافت کردند، از یک خاطرهِ کوتاهِ یک سرباز شروع شد و محقیقن توانستند موضوع را بررسی و موشکافی کنند و ابعاد آن را پیدا کنند تا در نهایت تبدیل به یک فیلمنامه فاخر شود. جالب است که این آثار هنری، دهها سال بعد از جنگ هایشان خلق شد.
بنابراین تا هستیم و تا هستید باید بگوئیم و بنویسیم تا بتوانیم ابعاد مختلف جنگ را از نگاه ها و مشاهدات متعدد افراد، در دست داشته باشیم.
تا شاید هنرمندانی در آینده پیدا بشوند تا این خاطراتِ هشت سال دفاع مقدس را دستمایه کنند و آثار هنری عظیم و فاخر خلق کنند.

چون رویدادها بوسیله هنر، نمود پیدا می کنند.
یادم هست وقتی در جبهه بودیم و پشت خاکریز یا در کانال بودیم و احیانا اگر عکاسی می دیدیم، بعضی ها در دلشان و بعضی ها بر زبانشان، عکاس یا فیلمبردار را سرزنش می کردند و به او می گفتند بجای اون دوربین، اسلحه دست بگیر و بجنگ. کنایه از اینکه عکس گرفتن یا فیلمبرداری که فایده ندارد. الان می بینیم هر چه داریم از همان عکس های خاطره انگیز است که از آن روزگاران ثبت شده و چقدر خوب شد که کسانی بودند در کنار رزمندگان تا وقایع را اینگونه ثبت کنند.

همه ما این سخن حکمت آموز را شنیده ایم که می گویند گاهی یک اثر هنری مثل فیلم، نقاشی یا گرافیک، اثرش از صدها سخنرانی بالاتر است. بعنوان مثال
حقیر، بعد از انتشار کتاب اعزامی از شهرری با گرافیست و طراح روی جلد کتاب تماس گرفتم و از او تشکر فراوانی کردم. ایشان، کتاب را خوانده بود و متناسب با موضوع کتاب، طرح زیبایی از کوله پشتی روی جلد کتاب کشیده بود که نمایی زیبا، بجا و کاملاً منطبق با موضوع به کتاب داده است. منظور اینکه ایشان با هنرشان، جذابیت کتاب را بالا بردند.

بسیاری از همرزمان مان در گردان، بعد از جنگ از دنیا رفتتد و مرحوم شدند. شاید در سینه هایشان خاطرات ارزشمندی وجود داشت که با رفتن شان، آن خاطرات هم رفتند.

پس تا هستیم و فرصت نفس کشیدن داریم باید به هر طریق ممکن مشاهدات مان را ثبت کنیم. من معتقدم این یک وظیفه است و شاید اگر سختگیرانه تر بگوئیم رسالت رزمندگی مان با این کار تکمیل می شود.

اگر لازم است درخواست کنیم سردار حاج حمید تقی زاده فرمانده محبوب گردان علی اکبر علیه السلام همانند دوران جنگ به تک تک مان دستور بدهد تا این وظیفه را انجام دهیم.