در عملیات سیدالشهدا که در فکه انجام شد، من به سختی مجروح شدم و به دنبال آن، مدتی در بیمارستان و منزل بستری بودم و نتوانستم در عملیات بعدی حضور داشته باشم.
همانطور که دوره نقاهتم را می گذراندم، عملیات کربلای 1 را در منزل، از طریق رادیو و تلویزیون پیگیری می کردم.
یک روز همینطور که تلویزیون نگاه می کردم، دیدم گزارشی پخش شد که در آن، شهید علیرضا آملی و مرحوم عدنان اوغر و چند نفر از بچه های گردان را در حال پاکسازی منطقه مهران نشان داد.
دیدن بچه های گردان، خوشحالی ام را بابت خبر آزادسازی مهران، چندبرابر کرد.
بعدها این موضوع تبدیل شده به سوژه ای برای شوخی و خنده مان. از آن به بعد، تا مدتها، هر وقت عدنان را می دیدیم، به شوخی به او می گفتیم:
«برادر ببخشید، ما قبلاً شما را در تلویزیون ندیدیم؟… شما همان نبودید که در آزاد سازی مهران، همراه برادر آملی بودید؟»
مرحله تکمیلی کربلای ۵ پس از اینکه حمله دشمن بعثی دفع شد، با شهید علی کوثری تو یکی از سنگرهای سال چپ خاکریز مقطعی مستقر شدیم. دوتائی ۸ تا تن ماهی و دو تا تن گوجه خوردیم. عدنان خدا بیامرز از اونجا داشت رد میشد. اسلحه رو در آورد و گفت اگه شما دو تا از سنگر بیرون بیاید، خودم با تیر میزنمتون. با این همه تن ماهی اگه شما مجروح بشید، منطقه رو به گند میکشید. یادش بخیر حدود ۴۰ روز پیش رفتیم عیادت عدنان با حاج مجید چگینی. این خاطره رو برا عدنان تعریف کردم. تا موقعی که خداحافظی میکردیم، از یادآوری خاطره فکاهی ما خندان بود. انشاالله لبش در قیامت خندان باشه