یادگار آخرین روز…

خاطره برادر حسن پندآسا

درباره برادر محمود خانی

آخرین روزهای جنگ بود…

ما رزمندگان گردان حضرت علی اکبر علیه السلام در دز مشغول آموزش غواصی بودیم که یک روز اخبار ساعت 14 اعلام کرد قطعنامه 598 توسط ایران پذیرفته شد. اما دو سه روزی نگذشت که عراق دوباره حمله کرد و آمد تا جاده اهواز-خرمشهر.

ما هم تجهیز شدیم، از دز رفتیم به اردوگاه کوثر در اهواز و از آنجا هم به اردوگاه دارخوین منتقل شدیم. سپس راهی شلمچه شدیم برای مقابله با تک دشمن.

همان آخرین روز جنگ بود که دوست و همرزم عزیزمان محمود خانی مجروح شد.

البته او پیش از آن هم دو سه بار مجروح شده بود، اما جراحت روز آخر، شدیدتر بود. اقدامات اولیه در همان پشت خط انجام شد، بعد به اهواز و در نهایت هم برای ادامۀ درمان، به بیمارستان شهدای تجریش در تهران منتقل شد.

حاج محمود قریب به 28 روز در بیمارستان بستری بود و با توجه به شدت مجروحیت و وضعیت نامناسب جسمانی، نیاز به مراقبت ویژه داشت، و از آن جایی که خانواده اش در کرج سکونت داشتند، و رفت و آمد برایشان سخت بود، اصرار کرد که: مرا مرخص کنید، حالم خوب است!

بدین ترتیب؛ رزمندۀ بلند قامت و رشید گردان، محمود خانی، با وجود ضعفی که داشت، برخلاف نظر پزشکان، به اصرار خودش مرخص شد.

آن زمان، هر در بیمارستان ها، به مجروحان جنگی لباس ویژه بیمارستان می دادند. لباس ها بر مبنای خاصی تحویل نمی شد و تناسب اندازۀ لباس و سایز مجروح؛ کاملا تصادفی و شانسی بود. و البته محمود از این بابت، خوش شانس نبود!

او چون لباس شخصی خودش خونین بود، ناگزیر لباس تنگ و کوتاه بیمارستان را به تن کرد و راهی کرج شد. به دلیل دوری راه، چیزی به خانواده نگفت و تصمیم گرفت خودش به تنهایی برود.

با قامتی خمیده از درد و جراحت، از بیمارستان خارج شد و کنار خیابان ایستاد به انتظار تاکسی.

با توقف یک ماشین، آرام آرام به طرف آن حرکت کرد اما همین که آمد دستگیرۀ درب خودرو را باز کند و سوار شود، زن شیک پوشی با پشت دست، به شکم او زد و گفت: برو عملی! تو رو به چه تاکسی سوار شدن؟ بذار ما سوار بشیم.»

زن سوار تاکسی شد و رفت!

محمود هم که نگاهی به سر و وضع خود انداخت. به آن زن، حق داد و با زخم‌هایی که یادگار آخرین روز جنگ بودند، منتظر ایستاد و با تاکسی بعد، عازم دیار خود شد.