درباره جانباز حاج مجید رضاییان
به قلم حاج سعید مومنی
بیش از پنج دهه از اولین دیدار حاج مجید عزیز با دنیای خاکی می گذرد.
اما واقعیت این است که حاج مجید در تیرماه ۶۷ وقتی چشم دوم خود را تقدیم نمود، « تولدی دیگر» یافت.
ورود به عرصه ای جدید، که فقط با چشم دل قابل رویت است، کار سخت و بس دشواری می باشد که همه کس را توان پیمودن آن نیست.
راهی که به ناچار حاج مجید با آن مواجهه داشت و در کوران سرمای جانسوز تاریکی به روشنایی معنوی دست یافت.
در روزهای آغازین تولد جدیدش، او که کودکسانی بیش نبود، مراحل رشد و تعالی را گام به گام سپری نمود و سرزمین عشق و معرفت را تپه به تپه فتح کرد تا حدی که «چشم دلش» گشوده شد.
امروز او شخصیتی دو زیست دارد. در زیست نخست همچون خاکیان در این دنیای مادی سیر و سلوک می کند و در زیست دوم دل به معبود می بندد و در سایه سار معرفت درونی، پنجره های گشوده شده به سویش را در می نوردد و به سوی معبودش پرواز می کند.
درک زیست دوم حاج مجید، برای خاکیانی چون حقیر سخت است و دشوار.
زیست دوم مقامی است که خداوند متعال به بندگان خوبش عنایت می کند. بندگانی که از همه چیز خود گذشتند و عاشقانه جان دل به فرمان معبود سپردند و به مقام شامخ «بندگی» نایل آمدند.
و امروز حاج مجید عصاره عشق و بصیرت و صفا و صمیمیت است …..
