شهید جواد رهبر دهقان

به روایتِ خواهرِ همسرِ شهید

سیزده چهارده سالم بود و در جلسات هفتگی مذهبی که برای خانمهای محل بود شرکت میکردم.

در طی این جلسات، از چند نفر خواسته شد که موضوعی را انتخاب و هر هفته یکنفر راجع به موضوع انتخابی صحبت کند، یکی از آن چند نفر من بودم.

وقتی به خانه آمدم، این مسئله ذهنم را مشغول کرده بود، چنانکه آن شب وقتی که خواهرم و جوادآقا خانه‌مان بودند (خانه پدری) و مرا که دختری شلوغ و پرشر و شور بودم، در سکوت و سردرگمی دیدند، با تعجب علت را جویا شدند.

وقتی علت را گفتم، جواد آقا گفت: اینکه کاری نداره! اگه من پیشنهاد بدم قبول میکنی؟… اصلا بذار خودم برات یه موضوعی رو مینویسم تو راجع بهش صحبت کن.

از خداخواسته پذیرفتم. از خوشحالی روی پا بند نبودم.

دو روز گذشت…

فکر کردم که جواد آقا مسئله را فراموش کرده!

عصر روز سوم، کلافه و بلاتکلیف مانده بودم چکار کنم که جواد آقا به خانه مان آمد. با خنده و شوخی برگه ای به من داد و گفت: «بابا انقدر نگران نباش! فکر کنم این حالتو خوب کنه!»

***

آن برگه؛ راه گشای مشکل آن روزِ من بود و من آن نوشته را اینجا برای اولین بار رونمایی میکنم (هرچند فرازی از این نوشته روی سنگ مزار مطهرش حک شد) شاید بتواند راه گشای بسیاری از آدمهایی بشود که دنیا را جدی گرفتنه اند!…

ممنون از شما که این سایت را راه انداخته اید تا یادآور عزیزانی باشد که حقیقتا آسمانی بودند و دنیا لایق داشتنشان نبود!

دنیا برای توست

نه تو برای دنیا!

تو مسافری…

باید دل از دنیا بر کنیم…