جسم ناتوان و روح توانمند…

سلام علیکم واژگان گاهی آنقدر کوچکند، که باید صفائی به آنها بدهی تا از جای خود برخیزند، چه رسد به اینکه بخواهند عمو حسن کولیوند را تعریف نمایند. صفای باطنش، اخلاق کریمش، دست دست گیرش در عین جانبازی همواره ضرب المثل بود.
آنروز حاج حمید تقیزاده تعدادی از بچه ها از جمله حقیر را دعوت کرده بود. وقتی به کرج رسیدم، متوجه شدم که سعادت بردن حاج حسن به این دور همی نصیب این حقیر شده است.
بدنبال محمود خانی رفتیم تا به اتفاق بتوانیم عمو حسن را با خود ببریم.
وقتی به خانه ایشان رسیدیم، خاطره دردناکی تعریف کرد. گفت برق استخر قطع شده بود و آب استخر به شدت سرد. تن نژند عمو حسن بدلیل جانبازی و قطع نخاع، متوجه این سرما نشده بود، تا وقتی که آب به گردن ایشان رسیده بود و دیگر فایده ای نداشت.
عمو حسن قصه ما که بارها دستگیریش از دیگران را دیده بودیم، آنروز آنقدر ناتوان بود که حتی نمیتوانست سینه اش را صاف کند.
تو دور همی حاج حمید، سعی کردم حتی یه لحظه هم از حاج حسن جدا نشم. یه حسی بهم میگفت این آخرین دیدار است.
آن روز برای دفع یک خلط سینه ساده، محمود خانی کمرش را می گرفت و من و همراهش، محکم به کمرش میزدیم تا شاید سینه صاف کند.
چند ماه بعد و بر اثر همین بیماری، عمو حسن گردان حضرت علی اکبر علیه السلام آسمانی شد.