خاطره برادر کاظم بصیر از عملیات کربلای 4

تاریک شب و سکوت وحشتناکی کل منطقه را فرا گرفته بود… هر کسی را که می دیدی در حال یافتن چراغ یا شمع و کبریتی بود برای روشن کردن اتاق ویرانی که در آن مستقر بود… شرایط خبر از آرامش قبل از طوفان می داد. دیگر همه فهمیده بودیم که امشب؛ شب عملیات است…

شب سه شنبه بود… به اتفاق روحانی معظم گردان؛ حاج آقا قاسم پور و برادر یوسفی، دعای روحبخش توسل با شور و حالی وصف ناشدنی برگزار شد. همه اشک می ریختند و حالت تضرع به درگاه خداوند داشتند اما برخی بیشتر، ازجمله: خود حاج آقا قاسم پور و برادران خان محمدی، مهدی سرپاس، سید رسول حسینی و… گویی می دانستند اندکی بعد به آرزویشان می رسند…

در آن میان، حضور عکاس گردان و برق فلاش دوربینش، جالب توجه بود!…

***

اواسط دعا بوديم كه كم كم تبادل آتش توپخانه اي انواع خمپاره و شليك گلوله هاي سلاح هاي سنگين عراقي ها طنين انداز شده بود!… معلوم بود موج اول غواصان خط شكن و شجاع، به صفوف مستحكم دشمن يورش برده اند.

دیگر مطمئن بودیم که تا ساعاتی دیگر، ما هم به جمع ديگر رزمندگان خواهيم پيوست! شدت طپش قلبمان از شوق آغاز عملیات، بیشتر شده بود و لحظه شماری می کردیم… میان رزمندگان، زمان آغاز عملیات جزء شیرین ترین لحظات عمر محسوب می شد.

هر لحظه بر شدت آتش افزوده می شد… نگران برادرانمان بودیم…

هر چه از شب می گذشت، بر نگرانی مان افزوده می شد. هر آن منتظر بودیم که توپ یا خمپاره کنارمان بخورد!

***

نزدیک نماز صبح بود که انتظار به سر آمد. دستور آمد که بشمار سه کلیه تجهیزات انفرادی را به تن کرده، سلاح و ماسک را بر دوش بگذاریم و به ستون، راهی شویم.

هوا همچنان تاریک بود و صدای انفجارهای پیاپی سلاح های سنگین و نیمه سنگین، گوش را می آزرد. هنوز راه زیادی را پیاده نرفته بودیم که در کمال ناباوری در همان تاریکی چشممان به کامیون های ده چرخی افتاد که درب هایشان باز بود و آماده ی سوار کردن نیرو!… و این یعنی به جای رفتن پیاده به اسکله و سوار شدن قایق های عاشورا و زدن به خط مقدم، باید با کامیون به عقب برمی گشتیم!…

گفتند به دلیل کمبود کامیون، تا می توانید فشرده سوار شوید تا رزمندگان بیشتری بتوانند سوار شوند.

هاج و واج مانده بودیم که چه شده!… داشتیم از همان مسیری که آمده بودیم، برمی گشتیم!

وقتی رسیدیم به جاده ي اصلي خونين شهر – اهواز، فهمیدیم که از عملیات خبری نیست و عقب نشینی کردیم. وقت خواندن نماز صبح داشت می گذشت. حتی انقدر فضا نبود که بتوانیم کف دستهایمان را به کف کامیون بزنیم و تیمم کنیم. به ناچار دستانمان را بر لباس خاکی برادرانمان زدیم و در همان حال، نماز صبح خواندیم.

هوا دیگر روشن شده بود. انبود خودروهای نظامی جاده در حال تردد بودند. به اردوگاه کوثر رسیدیم.

شایعه لو رفتن عملیات، قوت گرفته بود و این باعث تضعیف شدید روحیه رزمندگان شده بود. برخی هنوز امید به انجام عملیات کربلای 4 داشتند اما با گذشت چند روز، این انتظار هم بی نتیجه ماند. خبرها حاكي از عقب نشيني كامل نيروهاي موج اولي از كل خطوط عملياتي بود.

خبر درست بود. دشمن با استفاده از شنودهاي اطلاعاتي و غیره، خبر از حمله ی رزمندگان داشت و با آمادگی کامل، می خواست كل خطوط پدافندي و تداركاتي و پشتيباني و عقبه هاي تاكتيكي را زير بمباران شدید هواپيماها و ميراژها و سوخو و ميگهاي اهدائي غرب و شرق قرار دهد!!! و از همه مهمتر اقدام به زدن بمب های میکروبی و شيميائي کند.

هیچکس دل و دماغ نداشت. آنهمه سختی، آنهمه تمرین، آنهمه شب زنده داری، آنهمه شنا و غواصی شبانه روزی در آبهای سرد، آنهمه خشم شب و آنهمه راهپیمایی های طاقت فرسا… همه بی نتیجه مانده بود…

همینطور ناراحت بودم که نوشته ی تابلویی در اردوگاه، توجهم را به خود جلب کرد. جمله ی معروفی از حضرت امام خمینی بود که فرموده بودند:

«مادامي كه ايمان در قلب شماست، پيروزيد…»

و این کلام، ختم کلام بود. آری ما به وظیفه مان عمل کرده بودیم و از این جهت باید خداوند را شاکر می بودیم.

بصیرت یعنی همین.

یعنی بدانی چه زمان باید چه کاری انجام دهی. یعنی چشمت به دهان فرمانده باشد… اگر می گوید برو جلو، بی واهمه بزنی به قلب دشمن، و اگر دستور صبر می دهد، بایستی و اطاعت کنی…

پیام ناکامی عملیات کربلای 4 که آنهمه برای آن زحمت کشیده شده بود، این بود که بدانیم دشمن همیشه، در همه زمان و همه حال، در کمین است و نه تنها در وجهه نظامی، بلکه در قالب های مختلف درصدد ضربه زدن است و موثرترین سلاح در برابرش؛ بصیرت است…